Tożsamość narracyjna. Strategie konstytuowania siebie w relacji z miejscem poprzez opowieść – na przykładzie Nowohuckiej telenoweli Renaty Radłowskiej

Autor

  • Malwina Mus-Frosik AGH w Krakowie

DOI:

https://doi.org/10.7494/human.2025.24.1.7016

Słowa kluczowe:

tożsamość narracyjna, narratologia, analiza narratologiczna, zwrot narratywistyczny, Nowa Huta, narracje nowohuckie, Renata Radłowska, reportaż

Abstrakt

Analiza narracyjna 19 reportaży składających się na zbiór Nowohucka telenowela Renaty Radłowskiej pokazuje, jak budowniczowie i pierwsi mieszkańcy Nowej Huty używają opowieści do konstruowania własnej tożsamości w relacji z miejscem. Podstawą teoretyczną przedstawionych badań jest narratologia Mieke Bal, która zakłada trójdzielność tekstów narracyjnych (tekst, opowieść i fabuła). Spisane przez reporterkę historie zawierają tę samą (lub podobną) opowieść, każda stanowi jednak odrębny tekst narracyjny. Analizowanie ich swoistości prowadzi do wniosków na temat intencji i statusu bohaterów. Dla świadków i uczestników budowy Nowej Huty opowiadanie staje się gestem emancypacji wobec „tożsamości mniemanych” – wizerunków projektowanych przez PRL-owskich ideologów czy funkcjonujących społecznie stereotypów. Efekty badań mogą stanowić uzupełnienie dla faktografii dotyczącej początków Nowej Huty. 

Pobrania

Statystyki pobrań niedostępne.

Pliki dodatkowe

Opublikowane

2025-06-30

Jak cytować

Mus-Frosik, M. (2025). Tożsamość narracyjna. Strategie konstytuowania siebie w relacji z miejscem poprzez opowieść – na przykładzie Nowohuckiej telenoweli Renaty Radłowskiej. Studia Humanistyczne AGH. Społeczeństwo. Kultura. Technologia, 24(1), 157-172. https://doi.org/10.7494/human.2025.24.1.7016